Social Security Disability Insurance (SSDI) is een door loonheffingen gefinancierd federaal verzekeringsprogramma van de Overheid van de Verenigde Staten. Het wordt beheerd door de Social Security Administration (SSA) en is bedoeld om maandelijks uitkeringen te verstrekken aan mensen met een medisch vastgestelde handicap: degenen die een fysieke of mentale beperking hebben en daardoor niet kunnen werken. SSDI biedt geen gedeeltelijke of tijdelijke uitkeringen, maar alleen volledige uitkeringen in gevallen waarin de handicap "naar verwachting ten minste een jaar zal duren of tot de dood zal leiden."[1] In vergelijking met arbeidsongeschiktheidsprogramma's in andere landen binnen de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) hanteert het SSDI-programma in de Verenigde Staten strikte eisen voor de arbeidsongeschiktheid.[2]
SSDI is anders dan Supplemental Security Income (SSI). In tegenstelling tot SSDI (en ook de Nederlandse WIA-uitkeringen) waar de betaling is gebaseerd op verdiencredits die zijn opgebouwd door eerdere arbeid en daarom wordt beschouwd als een verzekeringsuitkering zonder verwijzing naar ander inkomen of vermogen, is SSI een middelentoetsprogramma in de Verenigde Staten voor gehandicapte kinderen, gehandicapte volwassenen en ouderen die een inkomen en middelen hebben onder bepaalde administratief vastgestelde drempels. Een persoon met een legitieme handicap (vastgesteld op basis van juridische en medische gronden) van elk inkomensniveau kan SSDI ontvangen. ('Handicap' onder SSDI wordt gemeten volgens een andere norm dan onder de Americans with Disabilities Act.)
Informele namen voor SSDI zijn Disability Insurance Benefits (DIB) en Title II disability benefits. Deze namen zijn afgeleid van de titel van het hoofdstuk van het regelgevende deel van de Social Security Act. De oorspronkelijke Social Security Act van augustus 1935 omvatte geen SSDI. SSDI werd echter pas in juli 1956 ingevoerd na twee decennia van beleidsdebatten.